Ποιον πας να κοροιδέψεις; Μμμμ;

Μερικές φορές με ρωτάτε πού τα σκέφτομαι όλα αυτά και τα γράφω.

Το σίγουρο είναι πως δεν είναι δημιουργήματα της φαντασίας μου.

Επίσης το ακόμα πιο σίγουρο είναι ότι όλοι αποτελείται υλικό γι'αυτό το blog. (κι εγώ μέσα)

Μέσα από δικές μου ιστορίες, γνωστών , αλλά ακόμα και μεμονωμένων περιστατικών που συμβαίνουν καθημερινά μου δημιουργούνται κι εμένα κάποιες σκέψεις. Αν αυτές τις σκέψεις τις απεγκλωβίσουμε από το ειδικό και τις μεταφέρουμε στο γενικό , τότε καταλήγουμε σε γενικά συμπεράσματα.

Ο καθένας σας εδώ μέσα μπορεί να ταυτιστεί με κάποιο άρθρο για τελείως διαφορετικό λόγο.

Μέσα από όλα αυτά τα γεγονότα λοιπόν έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι κατά βάθος όλοι μας μοιάζουμε πάρα μα πάρα πολύ.

Αν απομονώσουμε τις διαφορές μας που μας κάνουν ξεχωριστούς και μας ορίζουν σαν προσωπικότητες, θα δούμε πως τελικά δεν είμαστε και τόσο διαφορετικοί. 

Θα δούμε ότι οι αντιδράσεις μας είναι κάπως παρόμοιες και πως εύκολα κατηγοριοποιούνται (με την καλή έννοια). Άλλες φορές οι κατηγορίες είναι 2, άλλες 7, άλλες 34. Δεν έχει σημασία.

Σημασία έχει πως όλοι πονάμε, όλοι γελάμε, όλοι κλαίμε, όλοι κάνουμε όνειρα, όλοι θυμώνουμε.

Όλη αυτή η εισαγωγή για να καταλήξω στο ότι , αφού όλοι είμαστε τόσο ίδιοι, κι αφού όλοι έχουμε τις αδυναμίες μας και τις στεναχώριες μας, πώς γίνεται όλοι όταν κλείνουμε την πόρτα του σπιτιού μας για να πάμε στις δουλειές μας να χαμογελάμε σαν να κερδίσαμε το ΛΟΤΤΟ; Είναι για όλους κάθε μέρα του Αι Γιαννιού;

Γίνεται. Για πολλούς λόγους.

Αλλά εγώ θα επικεντρωθώ σε έναν πολύ σημαντικό λόγο.

Στην αδυναμία αποδοχής της αδυναμίας.

Στην αδυναμία προβολής της αδυναμίας.

Είναι δύσκολο για κάποιους ανθρώπους να φαίνονται τρωτοί. 

Η αδυναμία γι'αυτούς είναι ταμπού. Δεν μιλάνε γι'αυτήν και κάνουν πως δεν υπάρχει.

Και τα συναισθήματα γι'αυτούς είναι αδυναμία. Οπότε προσπαθούν συνεχώς να δείχνουν ότι δεν έχουν ανάγκη από αυτά. Πρέπει να φαίνονται δυνατοί γιατί είναι η μόνη εικόνα που μπορούν να διαχειριστούν. 

Δυνατοί, ανεξάρτητοι.

Θαρρείς πως ακόμα κι αν πέσουν και χτυπήσουν θα σφίξουν τα δόντια απλά για να μην κυλήσει ακόμα κι εκείνο το αντανακλαστικό δάκρυ που δεν ελέγχουμε ενίοτε.

Γιατί άπαξ και κυλήσει ένα δάκρυ μπροστά σε άλλους ανθρώπους, κατευθείαν νιώθουν ευάλωτοι και εκμεταλλεύσιμοι.

Γιατί άπαξ και παραδεχτούν ότι έχουν ανάγκη από λίγη αγάπη , λίγη στοργή, λίγη οτιδήποτε , κατευθείαν νιώθουν σαν να μιλάνε γυμνοί μπροστά σε ακροατήριο 500 ατόμων.

Γιατι άπαξ και παραδεχτούν ότι αντίθετα με αυτό που δείχνουν, έχουν ανάγκη να πάρουν αλλά και να δώσουν, θα χάσουν τον σεβασμό που έχουν κερδίσει από τους γύρω.

Κάνε δουλειά σου φίλε μου Superman.

Απλά να σου θυμίσω πως αντίθετα με τους ανθρώπους, 

τον εαυτό σου δεν γίνεται να τον κοροιδέψεις.