Επιβεβαίωση ύπαρξης

Μάλλον θέλω να κάνω ένα άρθρο το χρόνο, ώστε να υπάρχει τουλάχιστον μια καταγραφή. Να δηλώνω ζωντανή.

Έχω πολύ κακή μνήμη. Ξεχνάω και τα καλά και τα κακά. Χάζευα τις φωτογραφίες που έχω ανεβάσει στο instagram μαζί με αντίστοιχα τραγούδια που ένιωθα ότι τους ταίριαζαν τότε και συνειδητοποίησα πόσο πετυχημένο σιωπηλό ημερολόγιο είναι αυτό το ανέβασμα εικόνων. Ωραία χρήση της εφαρμογής.

Μετά έχω αυτό εδώ το blog που είναι μαζί μου περισσότερα χρόνια. Καμιά φορά , σπάνια βέβαια, γυρίζω και διαβάζω άρθρα του παρελθόντος. Συνήθως όσο πιο μακριά είναι χρονικά τόσο δυσκολεύομαι να θυμηθώ ποια ήταν η αφορμή για να γράψω ό,τι έγραψα. Σε αρκετά δε μπορώ να δω πλέον τον εαυτό μου. Νιώθω ότι δεν τα έχω γράψει εγώ. Είναι όμως αυτό για μένα και μια μικρή επιτυχία στη ζωή. Δε θα θελα να μαι πλέον το κορίτσι που ήμουν στα 20.

Χρειάζεται ένα ρίσκο στη ζωή. Όπως θάβουμε τους νεκρούς μας και νέα ζωή γεννιέται στον πλανήτη , έτσι χρειάζεται να θάψουμε και κομμάτια του εαυτού μας για να γεννηθούνε άλλα. Δεν χωράμε όλοι εδώ πάνω. Ποιοι θα είμασταν άραγε αν μέναμε ίδιοι και απαράλλαχτοι; 

Τι κι αν όσο μεγαλώνεις επιζητάς τα δεδομένα και τη σταθερότητα. Η ζωή είναι εκεί γεμάτη αναπάντεχα ή και όχι τόσο αναπάντεχα γεγονότα. Ο χρόνος δε μας περιμένει. Κυλάει αέναα.

Υπάρχει χώρος , αλλά όχι χρόνος για ανάλυση. Αν κάνουμε λάθος μπορούμε να στεναχωρηθούμε αλλά όχι χωρίς χρονικό όριο , διότι μας περιμένει το επόμενο. Η στιγμή για να ζητήσουμε συγγνώμη είναι τώρα κι η στιγμή για να πούμε σ'αγαπώ είναι σήμερα.

Σε έναν κόσμο γεμάτο φοβισμένους ανθρώπους που επιζητούν την ασφάλεια και την επιφάνεια, οφείλουμε στον εαυτό μας να είμαστε κυρίαρχοι και ταυτόχρονα έρμαια των συναισθημάτων μας.

Τίποτα μεγάλο δε χτίστηκε ποτέ σε σαθρά θεμέλια.

Πόσο εύκολα γινόμαστε από δάσκαλοι, πάλι μαθητές;

Τι νόημα έχει να αναρωτιόμαστε Γιατί σε μένα; 

Γιατί όχι σε μένα;

Έτσι κι αλλιώς δε θα ζήσουμε για πάντα. Ας ζήσουμε για τώρα.