Ένα ποίημα για τον φόβο

Όχι πολύ γρήγορα, γιατί θα πέσεις

Όχι πολύ δυνατά , γιατί θα χτυπήσεις

Μην τα λες όλα, γιατί θα την πατήσεις

Μην δίνεις , γιατί θα στα πάρουν

Όχι πολύ έντονα, γιατί θα σε σχολιάσουν

Όχι πολύ μακριά, γιατί δε σε βλέπω

Όχι μπροστά τους, είναι ντροπή

Μην μιλάς, κράτα χαμηλό προφίλ

Μην αντιμιλάς, να σαι δεκτική

Μην ενθουσιάζεσαι, μπορεί να τελειώσει

Μην κλαις, δείχνεις αδύναμη

Μην το δοκιμάσεις αυτό ,μπορεί να μη σ'αρέσει

Φάε αυτό που σου δίνω, κάνε αυτό που σου λέω, ζήσε όπως σου δείχνω, πες ό,τι σου έμαθα

Κι έτσι μία μέρα που δεν έσβησα κεράκια αλλά  τέσσερα παιδάκια μου 'πανε χρόνια πολλά,

πήρα απόφαση μεγάλη που δε μοιάζει με την άλλη στη ζωή μου που χα πάρει πιο παλιά

πως ο φόβος δε χωράει στην δική μου την καρδιά, γιατί θέλω τη ζωή μου να τη ζήσω αρχοντικά

θέλω μέσα μου να καίει του ανθρώπου η φωτιά και να ζω την κάθε μέρα λες και θα ρθει παγωνιά

Δε φοβάμαι μη δακρύσω, μη γελάσω, μη χαρώ, μη φωνάξω, μη σωπάσω και μη πέσω στο γκρεμό

γιατί θέλω όταν θα μαι μια γλυκούτσικη γριά, να θυμάμαι πως υπήρξα θαρραλέα στην καρδιά.