Έρχεται το 2023

Όταν γνωρίζω νέους ανθρώπους έρχομαι πάντα αντιμέτωπη με τον εαυτό μου. 

Πάνω κάτω η ιστορία που διηγούμαι για μένα είναι η ίδια.

Αυτά που με ενοχλούν , αλλά δεν τα αλλάζω , είναι εκεί ακόμα.

Τα ανεκπλήρωτα όνειρά μου είναι ανέγγιχτα, έτοιμα να τα ξεράσω στον πρώτο που θα δείξει ενδιαφέρον να τα μάθει. Αναρωτιέμαι αν όντως είναι όνειρα ακόμα ή αν απλά υπάρχουν για να συμπληρώνουν το παζλ.

Οι άλλοι σε κοιτάζουν στα μάτια με ένα υποβόσκον ερώτημα.

'Ποια είσαι;'

Ποτέ δεν ήθελα να είμαι απλά η δουλειά μου, οπότε δεν μπορώ να πω ότι είμαι η Σοφία η γιατρός, σαν μια άλλη Barbie οδοντίατρος. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να αυτοπροσδιοριζόμαστε τόσο έντονα από το επάγγελμά μας.

Κι αν το επάγγελμά μας έχει καταφέρει να κυριαρχήσει σε όλη μας την ύπαρξη, δεν καταλήγουμε να είμαστε αυτό;

Σε μερικές συνεντεύξεις ρωτάνε τον συνεντευξιαζόμενο ''Ο μικρός Θανάσης, θα ήταν περήφανος για τον μεγάλο Θανάση;'' Όλοι σιωπούν λίγο, βουρκώνουν και λένε ''Ναι, νομίζω πως θα ήταν ''. 

Εγω αν με ρωτάτε δεν ξέρω αν θα ήταν περήφανη για μένα η μικρή Σοφία. Στην πραγματικότητα δε θυμάμαι με τι θα ήταν περήφανη η μικρή Σοφία. Άσε που εγώ ακόμα νιώθω η μικρή Σοφία. Πού την είδατε τη μεγάλη;

Η ψυχοθεραπεία με δίδαξε πολλά, αλλά μερικές φορές όταν συμβαίνουν ψυχοπιεστικά γεγονότα νιώθω ότι επιστρέφω εκεί που ήμουν πριν ξεκινήσω. Αναδύονται όλες οι γνωσιακές μου διαστρεβλώσεις και διαχειρίζομαι τις καταστάσεις πιο λάθος κι από λάθος. Τέτοιες ώρες αναρωτιέμαι αν είμαστε καταδικασμένοι να κυλάμε την πέτρα μας στην ανηφόρα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που μάθαμε όταν είμασταν μικρά.

Εγώ έχω σταματήσει να ασχολούμαι με τα παιδικά μου τραύματα. Κάπου βαρέθηκα. Ασχολούμαι κυρίως με τα ενήλικά μου τραύματα πια. Τα καθημερινά. Τα καινούρια.

Αυτό που ταλαιπωρούσε και ταλαιπωρεί πολύ το μυαλό μου είναι τα μοτίβα συμπεριφορών. Μερικές φορές νιώθω έρμαιο των συνηθειών μου. 

Ο νέος φόβος που απέκτησαν το 2022 είναι ό φόβος των γηρατειών.

Έβλεπα κάτι βιντεάκια που ρωτούσαν κάποιους ανθρώπους κάπως μεγαλύτερης ηλικίας ερωτήσεις τύπου ''πώς είναι να είσαι 67 χρονών'' και όλοι ψιλοσυμφωνούσαν ότι σκέφτονται ακόμα σα να ναι παιδιά και κοιτάζονται στον καθρέφτη και βλέπουν ένα γεραμένο πρόσωπο που δεν νιώθουν να ταυτίζονται. Εγώ για να είμαι ειλικρινής όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη δεν βλέπω καμία διαφορά με όταν ήμουν 15 χρονών. Δε δίνω και πολύ σημασία στους μαύρους κύκλους και κάτι άσπρες τρίχες. Εγώ ακόμα νιώθω ότι έχω όλη τη ζωή μπροστά μου και ταυτόχρονα ότι ο χρόνος μου λιγοστεύει.

Το καλό μάλλον με το μυαλό μου είναι ότι δεν έχει deadlines. Δεν έχω κάποια βασανιστική σκέψη του τύπου ''μέχρι τότε θέλω να έχω κάνει αυτό''. 

Τα χρόνια περνάνε πολύ γρήγορα και από μακριά φαίνονται ίδια όταν τα μοτίβα συμπεριφορών παραμένουν ίδια.

Κι αν αυτό είναι η ανθρώπινη εμπειρία;