Εγώ και ο μινιμαλισμός

 Έχετε δει στις ταινίες κάποιους εφήβους που για να μην ακούνε πλέον τους γονείς τους βάζουν τα ακουστικά τους με τη μουσική στο τέρμα; 

Έχετε σκεφτεί τι κάνουμε τώρα που δεν μένουμε με τους γονείς μας και δε θέλουμε να ακούσουμε τις σκέψεις μας; Δημιουργούμε μια φασαρία. Μια φασαρία με περιττές καταστάσεις και περιττούς ανθρώπους και περιττές αποφάσεις και περιττές εμπειρίες. Κι ενώ διψάμε δεν τρέχουμε να βρούμε νερό, παρά μόνο χαζεύουμε βιντεάκια με σκυλάκια και γατάκια και με τις ζωές των άλλων στα άπειρα αυτοριάλιτι που υπάρχουν πια, μπας και ξεχάσουμε ότι διψάμε. Κι αν τα κλείσουμε όλα αυτά και προσπαθήσουμε να κάνουμε για λίγο σιωπηλή παρέα με το κεφάλι μας θα αρχίσει το μυαλό να παράγει προβλήματα. Το μελαχρινό δε μας πάει, να το κάνουμε ξανθό. Το κωλαράκι μας δεν είναι αρκετά σφιχτό, πρέπει να το σφίξουμε.  Δεν κάνουμε αρκετό από εκείνο ή από το άλλο και πρέπει να κάνουμε πιο πολύ από εκείνο κι από το άλλο. 

Κι ύστερα σιωπούμε και κάνουμε στον εαυτό μας την πιο σκληρή ερώτηση.

Τι θέλεις; Τι θέλεις Σοφία; Τι θέλεις πραγματικά; Tι θα σε έκανε χαρούμενη;

Εδώ και δύο-τρία χρόνια έχω ξεκινήσει μια φάση δωρεάς-πετάγματος αντικειμένων. Κάθε καλοκαίρι ξεδιάλεγα τα χειμωνιάτικα, κάθε χειμώνα ξεδιάλεγα τα καλοκαιρινά. Τα κοίταζα ένα ένα κι αναρωτιόμουν αν τα φόρεσα ποτέ, γιατί δεν τα φοράω πια και γιατί πρέπει να παραμένουν στην ντουλάπα μου εφόσον δεν πρόκειται να τα χρησιμοποιήσω ποτέ. Άλλα ήταν χαλασμένα και για πέταμα, άλλα ήταν ωραιότατα απλά όχι για να τα φορέσω εγώ, άλλη ήταν ξεχασμένα και δε θυμόμουν καν ότι τα είχα κι άλλα απλά πήγαιναν πέρα δώθε με τις μετακομίσεις. Έτσι και με τα παπούτσια. Αρχικά ήταν δύσκολο να τα αποχωριστώ. Άραγε γιατί νιώθουμε τέτοια δυσκολία να αποχωριστούμε κάτι που δεν χρησιμοποιούμε και δεν μας προσφέρει πια χαρά; Άρχισα δειλά δειλά να βάζω σε σακούλες 1-2 μπλούζες το μήνα. Πάντα είχα τη σκέψη μέσα μου ''αφού δε σε φόρεσα 5 χρόνια, ε μάλλον δε θα σε φορέσω''. Κοίταξα τα παπούτσια μου και θυμήθηκα ότι κάποτε νόμιζα ότι θα είμαι η κυρία που φοράει τακούνια, ενώ πάντα εστίαζα στο ότι δεν μπορώ να τα περπατήσω και πονάω- μηδενική ευχαρίστηση. Ύστερα βρήκα ένα κουτί γεμάτο κραγιόν. Ίσως ήταν 15 κραγιόν μέσα. Εν τω μεταξύ εγώ έχω να φορέσω κραγιόν πάνω από 5 χρόνια. Ποτέ δεν μου άρεσε να φοράω. Τα πήρα και χωρίς να το σκεφτώ τα πέταξα στον κάδο. Έσπρωξα το χέρι μου πριν καν σκεφτώ τα λεφτά που έδωσα. Αφού μπήκαν στον κάδο τώρα δεν ξαναβγαίνουν , ίου. Από ένα σημείο και μετά ήταν απλά πανεύκολο να ξεκαθαρίζω τα αντικείμενα μου. Οι ερωτήσεις που έκανα στον εαυτό μου ήταν απλές. Θα το φορέσεις; Σου αρέσει; Υπάρχει λόγος να υπάρχει στη ζωή σου χωρίς να το χρησιμοποιείς; Κι έπειτα έπαιρνε το δρόμο της δωρεάς ή του κάδου. 

Αν υπάρχει κάτι στη ζωή μας λοιπόν που πλέουν δεν μας προσφέρει καμία χαρά, καμία ικανοποιήση γιατί να το κρατάμε και να πιάνει χώρο; Πώς θα χωρέσουν νέα αντικείμενα που πραγματικά θέλουμε αν δεν αφήνουμε χώρο; 

Δε θυμάμαι ποιος το είπε ή που το άκουσα αλλά μου άρεσε πολύ το ''Είτε κάνεις το Α είτε δεν το κάνεις, σε 5 χρόνια θα είσαι 5 χρόνια μεγαλύτερος''. Η ζωή δε σταματάει για εμάς. Υπάρχει ένα δεδομένο και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Είτε κάνω τις αλλαγές που θέλω , είτε μείνω με τα δεδομένα που έχω είναι αναπόφευκτο ότι σε 5 χρόνια θα είμαι 35 χρονών. Αυτό που έχει σημασία όμως είναι αν θα έχω κάνει ό,τι περνάει από το χέρι μου για να μην λέω και κάνω τα ίδια στα 35.

Η ζωή περνάει τόσο γρήγορα όταν δουλεύεις. Οι μέρες κυλάνε. Μπαίνουμε στον αυτόματο πιλότο για να φέρουμε εις πέρας τις υποχρεώσεις μας και το πρωί γίνεται βράδυ χωρίς να το καταλάβουμε. Χωρίς να μας καταλάβουμε. Λες και δεν έχει ημερομηνία λήξης όλο αυτό που ζούμε.

Διάβασα ένα ποίημα του Εγγονόπουλου , ψάχνοντας μια φράση που περιέχει και την είχα ακούσει. 

την ποίησιν ή την δόξα;

την ποίηση

το βαλάντιο ή την ζωή;

τη ζωή

Χριστόν ή Βαραββάν;

Χριστόν

την Γαλάτειαν ή μιαν καλύβην;

την Γαλάτεια

την Τέχνη ή τον θάνατο;

την Τέχνη

τον πόλεμο ή την ειρήνη;

την ειρήνη

 

την Ηρώ ή τον Λέανδρο;

την Ηρώ

την σάρκα ή τα οστά;

την σάρκα

τη γυναίκα ή τον άνδρα;

τη γυναίκα

το σχέδιον ή το χρώμα;

το χρώμα

την αγάπη ή την αδιαφορία;

την αγάπη

το μίσος ή την αδιαφορία;

το μίσος

τον πόλεμο ή την ειρήνη;

τον πόλεμο

 

νυν ή αεί;

αεί

αυτόν ή άλλον;

αυτόν

εσένα ή άλλον;

εσένα

το άλφα ή το ω μέγα;

το άλφα

την εκκίνηση ή την άφιξη;

την εκκίνηση

την χαράν ή την λύπην;

την χαρά

την λύπην ή την ανίαν;

την λύπη

τον άνθρωπο ή τον πόθο;

τον πόθο

τον πόλεμο ή την ειρήνη;

την ειρήνη

 

ν΄ αγαπιέσαι ή ν΄ αγαπάς;

ν΄ αγαπώ

Το παν είναι να αγαπάς. Να νιώθεις. Το παν είναι να μην νιώθεις κενό. Να είναι η ψυχή σου γεμάτη συναισθήματα. Να μην είσαι η σκιά του εαυτού σου. Να μην περιφέρεσαι άσκοπα πάνω στον πλανήτη σαν φάντασμα του κάποτε χαρούμενου εαυτού σου.

Είναι αργά; Δεν ξέρω αν είναι νωρίς ή αργά. Ξέρω μόνο πως ζούμε τη ζωή που επιλέγουμε ακόμα κι αν νιώθουμε ότι δεν έχουμε επιλογή. Κι αν είχαμε επιλογή, θα την αρπάζαμε; Υπάρχει χρόνος για το πότε θα γίνεις αυτό που είσαι;

Γίνεται η ζωή μας να έχει προδιαγεγραμμένο μονοπάτι; Δεν έχουμε δικαίωμα να αλλάζουμε γνώμη; Δεν έχουμε δικαίωμα να βλέπουμε ότι κάναμε λάθος και να το σταματάμε όταν το καταλάβουμε; Δεν έχουμε δικαίωμα κάθε μέρα που ξυπνάμε να ξεκινάμε τη ζωή μας από την αρχή;

Δε θέλω άλλη φασαρία στο δωμάτιο. Θέλω φασαρία στο κεφάλι μου και θέλω να την ακούσω αυτή τη φορά. Δε θέλω να βάλω ακουστικά με δυνατή μουσική. Θέλω να ακούσω.