Τα 30 παιδιά δεν είναι αστεία ηλικία.

Τώρα τελευταία κοιτάζω συνέχεια φωτογραφίες από το παρελθόν. Από τότε που ήμουν φοιτήτρια κυρίως.

Συνειδητοποίησα ότι στα 20 περισσότερο φωτογραφιζόμουν παρά χάζευα τις παλιές μου φωτογραφίες, ενώ τώρα στα 30 φωτογραφίζομαι πολύ λιγότερο και ψαχουλεύω συχνά παλιές φωτογραφίες.

Γιατί όταν είμαστε 20 χρονών προσπαθούμε να γίνουμε με τόση αγωνία κάτι που δεν είμαστε, αντί να προσπαθούμε να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή αυτού που είμαστε; 

Χάνουμε χρόνια από τη ζωή μας για να μας αποδεχτούν άνθρωποι που δεν εκτιμούμε.

Καίμε το μαλλί μας.

Φοράμε ρούχα που μας κάνουν να νιώθουμε άβολα και περπατάμε σε παπούτσια 3 νούμερα μεγαλύτερα.

Γιατί στο μυαλό μας είναι τόσο λάθος αυτό που είμαστε εμείς και τόσο σωστό αυτό που είναι οι άλλοι;

Γιατί ζούμε τόσο πολύ για τους άλλους;

Όταν ήμουν μικρή , η μαμά μου έλεγε πολύ συχνά τη φράση 'μακάρι να ήμουν 20 χρονών με το μυαλό που έχω τώρα'.

Το ίδιο νιώθω κι εγώ. 

Το τίμημα βέβαια που πρέπει να πληρώσεις για τη σοφία είναι οι εμπειρίες δυσάρεστες ή ευχάριστες.

Έχετε δει διάφορες συνεντεύξεις που ρωτάνε τον άλλον ''τι θα έλεγες στον 10 χρονο εαυτό σου;''

Εγώ θα έλεγα στη Σοφία να προσπαθεί να γίνεται περισσότερο η Σοφία όσο μεγαλώνει κι όχι κάποια άλλη.

Σάμπως , θα μου πείτε, ξέρουμε και ποιοι είμαστε μέχρι να το βρούμε;

Δεν ξέρω ρε παιδιά. Μπορεί και να μην ξέρουμε. Μπορεί να πρέπει να το ψάξουμε κι όλα αυτά που λέω παραπάνω να ναι βλακείες και να πρέπει όντως να τα βιώσουμε. Ίσως πρέπει να το φορέσουμε το παπούτσι το 3 νούμερα μεγαλύτερο για να νιώσουμε πόσο άβολο είναι και να πειστούμε.

Το θέμα βέβαια είναι ότι όλα αυτά δεν σταματούν να έχουν εφαρμογή και σε μεγαλύτερες ηλικίες.

Κάθε δεκαετία γεννάει τα δικά της ερωτήματα και πάντα υπάρχει το ''Πού είμαι, ποια είμαι, τι κάνω , πού πάω;''

Κάτι που βιώνω με αυξανόμενη ένταση βέβαια τώρα που είμαι πια στην δεκαετία των 30 είναι αυτή η βαριά συνειδητοποίηση ότι δεν είμαι αθάνατη. Δηλαδή θυμάμαι πολύ έντονα στα 18 μου να κάνω σκέψεις τύπου ''δεν πειράζει, του χρόνου, έχω όλη τη ζωή μπροστά μου'' και τέτοια . Ενώ τώρα είμαι σε φάση ''Καλημέρα τι κάνετε; οδεύετε κι εσείς κάθε μέρα πιο κοντά στον θάνατο;'' Βέβαια αυτό αν δε σε παγώσει, σου προκαλεί μια κινητοποίηση του τύπου ''δεν έχεις και όλον τον χρόνο μπροστά σου για να μένεις σε καταστάσεις που σε κάνουν λυπημένη''

Καλά μη σχολιάσω τις πιο έντονες σκέψεις περι της θνητότητας των ανθρώπων στο περιβάλλον σου. ΑΣΧΟΛΙΑΣΤΟ ΑΥΤΟ.

Κάπου εδώ να πω ότι όλες αυτές τις σκέψεις τις εμπνεύστηκα καθώς άκουγα το Ηπειρώτισσα ξανθιά του Γιάννη Καψάλη. Ποτέ δε ξέρεις τι θα σε αγγίξει.

Κοιτούσα φωτογραφίες από την πρώτη φορά που είχα πάει επισήμως σε κυκλαδίτικο νησί με τις κολλητούλες και αυτό συνέβη 10 χρόνια πριν. 10 χρόνια πριν.

Νιώθω παιδί μέσα μου. Θυμάμαι όταν ήμουν στο δημοτικό και κάποιος ήταν στα 30 και του μιλούσα στον πληθυντικό και τον έβλεπα σαν κάτι σουπερ ουάου. Τύπου είναι μεγάλος, έχει καταφέρει τόσα πολλά, είναι δυνατός, κάνει ό,τι θέλει. Εγώ νιώθω ακόμα όπως εκείνο το παιδί που έβλεπε τους 30άρηδες. Με τον ίδιο τρόπο βλέπω τους 50άρηδες. Εαν κι οι 50άρηδες νιώθουν το ίδιο παιδιά και έχουμε πέσει όλοι σε μια λούπα αλλά δεν μπορούμε να το αποδείξουμε εαν δεν φτάσουμε στην αντίστοιχη ηλικία, Ε ΤΗΝ ΠΑΤΗΣΑΜΕ ΠΑΙΔΙΑ.

Το ξέρω σας έχω συνηθίσει σε πανεπιστημιακού επιπέδου άρθρα με αναλύσεις και ψυχολογικούς όρους και τέτοια, αλλά αυτό ΔΕΝ είναι ένα τέτοιο άρθρο.

Συμπερασματικά ήθελα να καταλήξω ότι εμείς οι 30άρηδες είμαστε ένα μάτσο παιδιά, γεμάτα ανασφάλεια για το μέλλον, με λιγότερους γνωστούς από ότι πριν 10 χρόνια ,που κοιμόμαστε από τις 10, βγαίνουμε 2 φορές το μήνα και το μόνο που έχει αλλάξει μέσα μας είναι η ανοχή μας στις ανοησίες του καθενός (είναι πια ελάχιστη) και το ότι βάλαμε όρια στους γύρω μας. Αυτό. Κατά τ άλλα στα κρυφά ακούμε τραπ.