Kοιτάξτε με!

 -Μαμά! Μπαμπά! Κοίτα! Κοίτα μαμά τι ωραία ζωγραφιά έφτιαξα! Κοίτα μαμά τι ωραίος που είμαι με τη μπλούζα! Κοίτα μπαμπά τι ωραία που χορεύω! Κοίτα μέ!

Κάπως έτσι ξεκινάμε. Ζητώντας συνεχώς επιβεβαίωση, προσοχή, επιδοκιμασία, αποδοχή. Πρώτα το ζητάμε από τους γονείς μας. Είναι μέρος της ανάπτυξής μας. Θέλουμε να γίνουμε αποδεκτοί. Ύστερα περνάμε στον υπόλοιπο κόσμο. Φοράμε αυτό που θα αρέσει και που θα εντυπωσιάσει. Ποιος αρνείται ότι είναι ωραία τα κοπλιμέντα; Η μπλούζα ξαφνικά αποκτά άλλη υπόσταση. Δεν είναι μια απλή μπλούζα. Είναι η μπλούζα με την οποία ξεχωρίζω, με την οποία με βλέπουν. Δεν είμαι αόρατος αν αυτό νόμιζα. Ύστερα λέμε αυτό που θέλει κάποιος να ακούσει. Ακόμα και στη δουλειά ίσως πούμε κάτι σωστό, απλά για να τα πούμε, χωρίς να μπορούμε να το υποστηρίξουμε βαθιά. Ακόμα ακόμα συνάπτουμε σχέσεις για να ενταχθούμε κάπου και να νιώσουμε ότι υπάρχουμε. Κάνουμε ολόκληρες οικογένειες για μια άτιμη αποδοχή. Γινόμαστε γονείς. Διοργανώνουμε γάμους. Αγοράζουμε ένα ακριβό αυτοκίνητο. 

Μια αγωνιώδης προσπάθεια του ''ΚΟΙΤΑ ΜΕ'', ''ΥΠΑΡΧΩ''

Πότε σταματάει αυτό λοιπόν; Ή μήπως δεν πρέπει να σταματήσει;

Θέλω να πω , θα ζητάμε την αποδοχή μέχρι να πεθάνουμε με τον ίδιο τρόπο που τη ζητούσαμε από τη μαμά και τον μπαμπά όταν ήμασταν 5; Νιώθω ότι κάπου δεν στέκει αυτό.

Δεν πρέπει να περάσουμε στην ουσία των πραγμάτων κάποια στιγμή; Σε εκείνη την ουσία που νιώθεις βαθιά μέσα σου ότι είσαι όμορφος χωρίς να εξαρτάται αυτό από το αν κάποιος θα το δει και θα το επισημάνει. Είτε αυτό περιλαμβάνει κόπο-χρόνο-χρήμα για να αλλάξεις την εμφάνιση σου είτε καμία αλλαγή. Σημασία έχεις εσύ να αναρωτηθείς πώς θα ήθελες να ήσουν ακόμα κι αν δεν υπήρχε κανείς τριγύρω να σε δει.

Σε εκείνη την ουσία που έχεις τη γνώση, γιατί αγωνίστηκες για να έχεις τη γνώση και απλά τη χρησιμοποιείς εκεί που πρέπει όταν πρέπει κι όχι για να κάνεις επίδειξη. Τη βαθιά γνώση που μπορεί να απαντήσει σε όσο περισσότερα γιατί μπορεί. Σαν εκείνα τα γιατί των μικρών παιδιών.

Σε εκείνη την ουσία που συνάπτεις σχέσεις ειλικρινείς με ανθρώπους που συμπληρώνουν την παλέτα της ζωής σου, δεν είναι όμως τα βασικά σου χρώματα. 

Γιατί τα βασικά σου χρώματα είσαι εσύ.

Για πόσο λοιπόν θα αποφασίζουν άλλοι για τη ζωή σου, είτε αυτό γίνεται με την σύμφωνη γνώμη σου είτε όχι;

Για πόσο θα αποφασίζουν οι άλλοι για το αν υπάρχεις, αν είσαι, αν μοιάζεις, αν ξέρεις, αν μπορείς, αν βρίσκεσαι, αν καταφέρνεις, αν θέλεις; Αν έχεις αξία.