Γιατί τώρα;

Μερικά από τα πράγματα που έμαθα να φοβάμαι στη ζωή μου ήταν οι κατσαρίδες, μετά τα φίδια, μετά οι σκορπιοί που τους είχαμε στο χωριό όταν πήγαινα τα καλοκαίρια και μετά οι άντρες. Από τα πρώτα μαθήματα που παίρνουμε όταν ξεκινάμε να κυκλοφορούμε χωρίς να κρατάει το χέρι μας η μαμά ή ο μπαμπάς είναι να προσέχουμε πού περπατάμε τη νύχτα, να μην είμαστε μόνες -δηλαδή καλό είναι να μας συνοδεύει ένα αρσενικό και άπαξ και προχωράμε ταυτόχρονα με άντρα σε δρόμο τη νύχτα η πρώτη σκέψη μας πρέπει να είναι ΚΙΝΔΥΝΟΣ. 

Εγώ ακόμα και τώρα αλλάζω πεζοδρόμιο αν μου τύχει και ενεργοποιείται το σύστημα fight or flight και αρχίζω και τσεκάρω το χώρο, κόβω το βήμα μου για να δω αν θα κόψει, τον αφήσω να με προσπεράσει, αλλάζω πεζοδρόμιο ή παίρνω το πρώτο ταξί που θα περάσει. Καμιά φορά λέω από μέσα μου ''Όχι Σοφία, δε θα κάνεις ότι παραγγέλνει ο φόβος. Θα συνεχίσεις την πορεία σου και ό,τι και να γίνει θα το αντιμετωπίσεις''. Είναι οι μέρες που νιώθω ότι είμαι πολύ έτοιμη να ρίξω μπουνίδια. Γενικά η επιστροφή στο σπίτι μετά από βραδινή έξοδο, 29 χρόνια τώρα χωρίς υπερβολές, είναι ένα καρδιοχτύπι μέχρι να βάλω το κλειδί στην πόρτα.

 Το επόμενο μάθημα ήταν να προσέχουμε πού αφήνουμε το ποτό μας γιατί μπορεί να μας ρίξουν κάτι μέσα και μετά να μας βιάσουν, να μην είμαστε μόνες μας και μεθυσμένες γιατί μπορεί να μας εκμεταλλευτούν και να μας βιάσουν, να μην είμαστε πολύ διαχυτικές γιατί μπορεί να το παρερμηνεύσει κάποιος και να μας βιάσει και να προσέχουμε όταν βγαίνουμε ραντεβού με κάποιον που δεν ξέρουμε καλά και να βγαίνουμε σε μέρος με κόσμο, μη και μας στριμώξει και μας βιάσει. Γενικά έπρεπε να μελετήσουμε πολύ το κεφάλαιο βιασμός. Δεν ήταν απλά να μη βάλουμε φουστάκι που ήταν ψιλοδεδομένο ότι παίξαμε με την τύχη μας.

Η φάση ήταν ''να αναπνέουμε μπορούμε μαμά/μπαμπά ή μπορεί κάποιος να μας βιάσει;''

Έπειτα έρχονται τα υπόλοιπα μαθήματα με διαφοροποιήσεις από γυναίκα σε γυναίκα , οπότε άλλες τα έχουν διδαχτεί πιο ελαφριά άλλες πιο βαριά,  τα οποία μας δίδασκαν πώς να είμαστε ευγενικές, πώς να είμαστε αρεστές, πώς να χαμογελάμε αμήχανα όταν ακούγεται κάτι σεξιστικό  κι ύστερα πώς να σκεφτόμαστε σπίτι μας τι ειπώθηκε αλλά να μην ξέρουμε ακριβώς γιατί νιώσαμε αμήχανα και να το παραμερίζουμε λέγοντας στον εαυτό μας ''έλα μωρέ, υπερβολική είμαι'' . Εξάλλου η ύλη που διδαχθήκαμε είχε τα εξής μαθήματα:

• ''Τα θελε ο κώλος της''
• ''Το αδύναμο φύλο'' 
•  ''Φορούσε μίνι, ντεκολτέ, τραγιάσκα, ρολόι και τον προκάλεσε''
•  ''Αν δε μπορείς να το αποφύγεις κάτσε να το απολαύσεις''
•  ''Οι άντρες δεν είναι σαν τις γυναίκες, έχουν περισσότερες ορμές''
•  ''Ιδέα σου ήταν, καταλάθος σου έπιασε το βυζί, τον κώλο'' 
• ''Μήπως μωρέ το παρεξήγησες κι εσύ; Ο καθηγητής σου σου είπε απλά ότι έχεις πολύ ωραίο στήθος. Κοπλιμέντο ήταν''
• Έλα μωρέ ένα φιλάκι από το πουθενά σου έδωσε, δεν κολακεύτηκες;''

Μεγαλώνουμε λοιπόν και έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι κάποια ΜΗ φυσιολογικά πράγματα είναι φυσιολογικά και τα διδασκόμαστε από ανθρώπους που είτε τα θεωρούν σωστά είτε τα θεωρούν λάθος αλλά δεν ξέρουν κι αυτοί ακριβώς γιατί και απλά τα διαιωνίζουν.

Είναι εξ αρχής δεδομένο ότι είμαστε αδύναμες μπροστά στους άντρες. Δεν έχουν περισσότερη μυική δύναμη άλλωστε; Γιατί να το παλεύουμε; Κι αφού οι άντρες έχουν περισσότερες ορμές, κάπως οφείλουμε να είμαστε διαθέσιμες θέλοντας και μη για να εκπληρώσουμε τον ρόλο μας ως γυναίκες. Δηλαδή τους δικαιολογήσαμε κιόλας σε κάποια φάση λέγοντας ότι ''κατα βάθος κι αυτοί μωρέ δεν το θέλουν, απλά είναι η τεστοστερόνη μπροστά στην οποία είναι και τύπου αβοήθητοι''

ΚΡΙΜΑ ΜΩΡΈ ΤΑ ΠΑΙΔΙΆ

Μιλήστε με τις μανάδες σας, μιλήστε με τις γιαγιάδες σας. Μέχρι πριν κάποια ,οχι πολλά χρόνια, ήταν κάπως θεμιτό η γυναίκα να τρώει ξύλο από τον άντρας της, να κάνει σεξ ενώ δε θέλει γιατί είναι για τον άντρας της και κάπου εκεί μέσα θα ακούσεις και φράσεις όπως ''ευτυχώς εμένα δε με χτύπησε ποτέ, δόξα τον Θεό ήταν καλός άνθρωπος ή ευτυχώς δε με άγγιξε μέχρι να παντρευτούμε''. Τους έκαναν προξενιά και οι γυναίκες ήταν σε φάση ''για να δούμε, μου έτυχε τυπάς που δέρνει ή θα τη βγάλουμε και φέτος;''

 Γυναίκες μεγαλωμένες με το να υπακούν τον πατέρα τους κι ύστερα τον σύζυγό τους με φόβο. Άντρες μεγαλωμένοι να είναι ο φόβος και ο τρόμος, θεωρώντας ότι έχουν απεριόριστη δύναμη πάνω στη σύζυγο, στα παιδιά όσο ήταν μικρά κι ύστερα μόνο στην κόρη. Κάποιοι έσπασαν τον φαύλο κύκλο και μεγάλωσαν τα παιδιά τους διαφορετικά κάποιοι όμως συνέχιζουν την ίδια ιστορία μέχρι κάποιος απόγονος να βρεθεί να πει ''κάτι λάθος συμβαίνει εδώ''.

Όταν λοιπόν μεγαλώνεις με έναν συγκεκριμένο τρόπο ο οποίος σου ορίζει ότι πρέπει να δέχεσαι κάποιες καταστάσεις γιατί έτσι είναι το σωστό, μπορεί μέσα σου να νιώθεις άσχημα αλλά αρχικά για πολύ καιρό μπορεί να μην καταλαβαίνεις γιατί νιώθεις άσχημα. Παλεύει μέσα σου το πρέπει και το μαθημένο με το θέλω και το νιώθω. Κι ίσως όλο αυτό το περνάς μόνη γιατί δεν έχεις κάπου να το πεις, γιατί ντρέπεσαι, γιατί νιώθεις μόνη. Και για πολύ καιρό νιώθεις ντροπή. Και για ακόμα περισσότερο καιρό το θάβεις μέσα και προσπαθείς να ζήσεις σα να μη συνέβη ποτέ και να χτίσεις τη ζωή σου. Αλλά είναι τόσο βαθιά η πληγή που δε σε αφήνει να ηρεμήσεις. Κι ύστερα μπορεί να γνωρίσεις κάποια και να σου πει ότι έπαθε το ίδιο και να νιώσεις ότι βρήκες κάποιον να σε καταλαβαίνει. Κι ύστερα αν βρεις τη δύναμη μπορεί να της πεις κι εσύ ότι έχεις μια παρόμοια ιστορία. Κι έπειτα μετά από καιρό μπορεί να το πεις στη μαμά σου γρήγορα ή αργά. Γιατί η μαμά σου κάποτε είχε σχολιάσει έναν βιασμό λέγοντας ''τα θελε ο κώλος της'' κι εσύ να πίστευες ότι το ίδιο θα σου έλεγε κι εσένα, αλλά εσένα δεν τα ήθελε ο κώλος σου, το ορκίζεσαι ότι δεν έκανες τίποτα, αλλά άμα το πει η ίδια σου η μαμά πώς θα το σηκώσεις αυτό το βάρος; Και φοβάσαι για χρόνια και δεν το λες στη μαμά, στο μπαμπά, στη θεία, στο θείο. Κι ύστερα μπορεί να αποφασίσεις να κάνεις ψυχοθεραπεία για 1-2-3-10 χρόνια γιατί θέλει χρόνια να πετάξεις από πάνω σου τη διδαχή και να βρεις τον εαυτό σου, την αλήθεια και να ορίσεις το φυσιολογικό και το αφύσικο, το σωστό και το λάθος και να καταλάβεις ότι δε φταις και να καταλάβεις γιατί έγινε ό,τι έγινε και να συγχωρήσεις τον εαυτό σου. Κι ύστερα όταν χτίσεις μέσα σου τη δύναμη που η οικογένεια , οι φίλοι, οι γνωστοί, η κοινωνία ολόκληρη σου είχε αφαιρέσει επειδή ήσουν γυναίκα και έπρεπε να χαμογελάς, να μιλάς ευγενικά, να νιώθεις απλά αμήχανα χωρίς να απαντάς, να αφήνεις να σε αγγίζουν γιατί το σώμα σου ανήκει σε όσους το θέλουν και θα έπρεπε να κολακεύεσαι κι όχι να νιώθεις σιχαμάρα από τα αγγίγματα, τότε κι αφού έχουν περάσει 6 μήνες  ή 20 χρόνια μπορεί να πεις ''αφήνω πίσω μου ό,τι έγινε κι ήρθε η ώρα να κάνω κάτι για να μην ξαναγίνει, γιατί το δικό μου παρελθόν δεν μπορώ να το αλλάξω, αλλά το μέλλον μιας άλλης κοπέλας μπορώ''. 

Γιατί πάντα χρειάζεται να κάνει κάποιος την αρχή για όλους εκείνους που φοβούνται, που ντρέπονται, που δεν βγαίνει η φωνή από το στόμα τους όταν είναι τόσο κοντά στο να το αποκαλύψουν αλλά κάτι μέσα τους τους λέει ΟΧΙ γιατί θα σε σχολιάσουν, θα τα ρίξουν σε σένα, θα σε κατηγορήσουν, θα πουν ότι εσύ έφταιγες, θα πουν ότι το προκάλεσες. Θα σε κάνουν να νιώσεις σαν ένα μικρό κι αβοήθητο μυρμηγκάκι περνώντας από πάνω σου με τα παπούτσια τους. 

Πάντα χρειάζεται κάποιος να κάνει την αρχή και να πει ''Θα τα πω όλα και δε με νοιάζει τι θα πείτε, αντέχω. Αρκεί να λυτρωθώ μέσα μου''

Γιατί τώρα;

Ευτυχώς τώρα!

Για να προλάβουμε τον επόμενο βιασμό.

Για να μάθουν ΕΚΕΙΝΟΙ ότι πρέπει να ντρέπονται κι ότι αν κάνουν κίνηση κι αγγίξουν ακόμα μία κοπέλα δε θα μείνει σιωπηλή, δε θα τη γλιτώσουν, δε θα συνεχίσουν ακάθεκτοι σκεπτόμενοι ''σιγά που θα μιλήσει'' 

Θα φωνάξουμε το όνομά τους και θα τους εξευτελίσουμε. 

Κι όσο πιο πολλές μιλάμε τόσο πιο άμεσα θα το κάνουμε.

Εσείς θα έπρεπε να ντρέπεστε για τις πράξεις σας κι όχι εμείς για τις απραξίες μας.

Και μακάρι να μεγαλώσουμε καλύτερα τους γιους μας και τις κόρες μας.

Γιατί όλες μας, ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ, έχουμε να καταθέσουμε μία εμπειρία μικρότερη ή μεγαλύτερη.

Ακόμα κι εκείνες οι γυναίκες που διάλεξαν να πουν ''γιατί τώρα;'' Ίσως εκείνες έχουν να καταθέσουν ακόμα δυσκολότερες εμπειρίες.