Εγώ όταν θα μεγαλώσω = Αν είχα την επιλογή

Όταν είμασταν παιδιά πολλές φορές λέγαμε τη φράση

''Εγώ όταν μεγαλώσω θα...''

Αυτό μας έλειπε στην εξίσωση. 

Έπρεπε να μεγαλώσουμε αρκετά ώστε να μπορούμε μόνοι μας να ορίσουμε τον εαυτό μας, να παίρνουμε τις δικές μας αποφάσεις και να ικανοποιούμε τις δικές μας επιθυμίες.

Τότε βέβαια δεν βλέπαμε ότι πίσω από κάθε απόφαση υπάρχει και μια συνέπεια, το μόνο που μας ένοιαζε ήταν να ικανοποιηθεί η δική μας επιθυμία.

Τι συνέβη στην πορεία όμως και ενώ μεγαλώσαμε ακόμα αφήνουμε άλλους να μας ορίζουν ή χειρότερα ψάχνουμε απελπισμένα κάποιον να μας ορίσει-κάποιον να ικανοποιήσουμε τη δική του επιθυμία.

Είναι τόσο αβάσταχτες οι συνέπειες και η ευθύνη;

Πώς γίνεται τότε κάποιοι να σηκώνουν το βάρος μιας ολόκληρης επιχείρησης και να μη φοβούνται τίποτα, αλλά να ψάχνουν έναν σύντροφο να τον ακολουθούν κι όχι να συμπορεύονται μαζί του;

Ξεχάσαμε ότι έχουμε την επιλογή; Μήπως παλινδρομούμε και είμαστε για ακόμα μία φορά εκείνο το παιδί που ζητάει άδεια για να κάνει κάτι; Εκείνο το παιδί που ζητάει έγκριση και επιβεβαίωση από έναν ενήλικα;

Ή μήπως νομίζουμε άραγε ότι είμαστε γεννημένοι για να υπηρετούμε, να φροντίζουμε, να νοιαζόμαστε και να αφουγκραζόμαστε τα θέλω κάποιου άλλου και σίγουρα όχι τα δικά μας;

Και τελικά όταν είμαστε τόσο μπερδεμένοι και δεν ξέρουμε τι θέλουμε, αλλά ξέρουμε πολύ καλά τι θέλει κάποιος άλλος πώς το διορθώνουμε;

Αφουγκραζόμαστε τα συναισθήματα μας για τις καταστάσεις που βιώνουμε κάνοντας την πιο περίπλοκα απλή ερώτηση ''Πώς αισθάνομαι;''

Περιορίζουμε τη σκέψη ''Αν είχα την επιλογή...'' που είναι μια ενήλικη μετάφραση του ''Εγώ όταν θα μεγαλώσω'' και την αντικαθιστούμε με κάποια άλλη.

 Ίσως την "Για να δω τι επιλογές έχω και με ποια θέλω (εγώ) να πορευτώ ,ώστε να μπορώ να αισθάνομαι καλά (συναίσθημα) με αυτή την απόφαση μου και να μπορώ να την υποστηρίξω ακόμα κι όταν εμφανιστούν πιθανές συνέπειες"