Ευτυχώς δεν είμαι ακόμα 20 χρονών

Όταν ήμουν μικρή ήθελα να έχω ενα αυτοκίνητο με άπειρη βενζίνη και άπειρα λεφτά και να ξεκινήσω να οδηγάω χωρίς προορισμό και χωρίς τέλος. Τώρα που έχω αυτοκίνητο συνειδητοποιώ ότι θέλω τα ταξίδια μου να έχουν προορισμό και ξέρω πως η ατέλειωτη οδήγηση είναι πολύ κουραστική και πως δεν είναι που δεν έχω άπειρα λεφτά και άπειρη βενζίνη είναι που δε θέλω να οδηγάω χωρίς τέλος και χωρίς προορισμό. Τώρα που μεγαλώνω συνειδητοποιώ ότι είναι ωραία να υπάρχει ένα νόημα σε αυτά που κάνουμε. Μπορεί το νόημα να ικανοποιεί τη λογική μας ή να μας ολοκληρώνει συναισθηματικά ή ηθικά. Γιατί να τσιγκλάει κάποιος με ένα κομμάτι ξύλου ένα φίδι που κάθεται ήσυχο στην άκρη του χωρίς να ενοχλεί. Αφού το ξέρει πώς το φίδι θα υπερασπιστεί τον εαυτό του και θα δαγκώσει. Δεν έχει νόημα. Δεν είναι καν αστείο. Κι αφού δεν έχει νόημα, γιατί να το κάνουμε παθητικά κι από συνήθεια; Αφού δεν μας προσφέρει κάτι. Αφού δεν μας ψηλώνει να φτάσουμε τον ουρανό. Αφού δεν μας θυμίζει την αξία μας. Αφού δεν μας κάνει καλύτερους. Αφού δεν μας κάνει χαρούμενους. Αφού δεν σέβεται την ύπαρξη μας σε αυτόν τον κόσμο , γιατί να το κάνουμε;
Κι αν κάποτε εξυπηρετούσε έναν σκοπό και κάποτε είχε ένα νόημα, δε σημαίνει απαραίτητα ότι πάντα θα έχει. Κάποτε στο παιδικό μας μυαλό είχε νόημα να παίξουμε στην παιδική χαρά. Είχε τόσο πολύ νόημα. Κλαίγαμε αν δεν μας πήγαιναν. Κλαίγαμε όταν φεύγαμε. Λίγο ακόμα μπαμπα, λίγο ακόμα μαμα. Τώρα δεν σημαίνει κάτι για μας η παιδική χαρά. Δεν την λαχταρούμε. Τώρα λαχταρούμε άλλα πράγματα. Κι είναι αυτό μια ακόμα αλλαγή στην οποία πρέπει ο εγκέφαλός μας να προσαρμοστεί και να φερθεί διαφορετικά. Να συνειδητοποιήσουμε τι έχει τώρα για εμάς νόημα, τι θέλουμε. Κι είναι αυτό το ξεκαθάρισμα που πρέπει κάθε τόσο να κάνουμε στο μυαλό μας κι όμως όλο το ξεχνάμε κι εγκλωβιζόμαστε στις παλιές μας ανάγκες. Και τις ικανοποιούμε αλλά κάτι δεν μας κολλάει. Τις ικανοποιούμε και νιώθουμε κενοί. Αντί να γεμίζουμε , αδειάζουμε. Και αναρωτιόμαστε τι πάει λάθος αφού παλιά νιώθαμε καλά με αυτό. Ή τέλοσπάντων πιστεύαμε ότι νιώθαμε καλά. Αυτό ήταν τελικά. Μπερδευτήκαμε. Τόσο εύκολο να αλλάξω χρώμα στα μαλλιά μου μας τόσο δύσκολο να αλλάξω πορεία στο πλοίο μου. Γίνεται σε αυτό το ταξίδι μας στην απέραντη αυτή θάλασσα να χαράξουμε μια πορεία και να παραμείνουμε με αυτή για πάντα; Πώς ξεγελιέμαι έτσι πάντα.. τι κασκαρίκες μου παίζει η πραγματικότητά μου. Κάπου εδώ μέσα υπάρχει ένα άρθρο για τους στόχους που θέτουμε κάθε νέα χρονιά και για το πόσο σημαντικό είναι να τους αναθεωρούμε γιατί δεν είναι δυνατόν να θέλουμε εδώ και 10 χρόνια τα ίδια πράγματα κι είναι ήδη αρκετά σκληρό να κατηγορούμε τον εαυτό μας για πράγματα που δεν καταφέραμε, ας είναι τουλάχιστον πράγματα που θέλουμε όντως ακόμα να καταφέρουμε κι όχι ξεχασμένοι στόχοι στο συρτάρι της εφηβείας μας.
Κι αυτό το έκανα εγώ με τους στόχους μου. Το πέταξα εκείνο το εφηβικό χαρτάκι και σταμάτησα γενικότερα να γράφω στόχους σε χαρτάκια κάθε νέα χρόνιά. Ξέχασα όμως να κάνω κι ένα ξεκαθάρισμα στο μέσα μου. Να υπενθυμίσω στον εαυτό μου ότι τον σέβομαι περισσότερο από ότι τον σεβόμουν στα 20. Ότι τον έχω πιο ψηλά από ότι τον είχα στα 20. Ότι έχω περισσότερες απαιτήσεις από τους ανθρώπους από ότι είχα στα 20 μου. Ότι χρειάζομαι διαφορετικές εμπειρίες για να νιώσω ολοκληρωμένη από εκείνες που χρειαζόμουν στα 20 μου. Ότι επιλέγω τι θα εισχωρήσει στην καθημερινότητά μου περισσότερο από ότι στα 20 μου. Ότι αξίζω περισσότερα από ότι πίστευα στα 20 μου. Και τέλος ότι εγώ η ίδια έχω διαφορετικές απαιτήσεις από τον εαυτό μου από ότι είχα στα 20 κι αυτό δεν είναι περίεργο, ούτε πρέπει να δακρύσω για την απλότητα των 20 που ήρθε κι έφυγε και να κρατιέμαι γαντζωμένη σε εκείνη την πράγματικότητα που η τότε πολυπλοκότητα είναι η τωρινή απλότητα.Αν το κάνουμε αυτό γινόμαστε κομπάρσοι στην ίδια μας τη ζωή. Αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι να αγκαλιάσουμε τον τωρινό μας εαυτό , να σταθούμε μια στιγμή ακίνητοι και να σκεφτούμε πού είμαστε, τι έχουμε ,πώς νιώθουμε και πού θέλουμε να πάμε και να ορίσουμε τη νέα μας πορεία. Κι αν το τίμημα της εσωτερικής ελευθερίας και του γνώθι σαυτόν είναι κάποια κεράκια παραπάνω, κάποιες ρυτίδες στο πρόσωπό μας και λίγο λιπάκι στην κοιλιά...τότε χαλάλι.


Δημοφιλείς αναρτήσεις