Πήδα και ξαναστάσου

ακούγοντας αυτό
Έχετε δει τα δελφίνια πώς κολυμπάνε; Αυτό που κάνουν βαθιές βουτιές και μετά με ένα σάλτο ξαναβγαίνουν πάνω και μετά πάλι μέσα και κολυμπάνε λίγο κι ύστερα ξαναπετιούνται;
Μου θυμίζει λίγο τις ζωές των ανθρώπων.
Βυθιζόμαστε κι ύστερα με ένα σάλτο ξαναβγαίνουμε στην επιφάνεια.
Το έχω παρατηρήσει αυτό.
Περνάνε περιόδους που όλα κυλάνε υπέροχα ή τουλάχιστον τα βλέπουν υπέροχα κι ύστερα συμβαίνει μια αλλαγή και βυθίζονται.
Και βυθίζονται.
Και βυθίζονται.
Και βυθίζονται.
Και πιάνουν πάτο.
Και γράφουν τραγούδια, ποιήματα, άρθρα. Ζωγραφίζουν.
Κοιμούνται συνέχεια. Πίνουν. Καπνίζουν. Τρώνε.
Διαβάζουν βιβλία χρήσιμα ή εντελώς άχρηστα.
Πηγαίνουν βόλτες με το αυτοκίνητο χωρίς προορισμό.
Ακούνε μουσικές για να μην ακούνε τις σκέψεις τους.
Χάνονται κάπως από την πραγματικότητα.
Δεν αναγνωρίζουν πια τον εαυτό τους στον καθρέφτη.
Κάνουν σπασμωδικές κινήσεις για να αποφύγουν τη θλίψη τους.
Μπλέκουν σε ανόητες καταστάσεις για να απασχολήσουν το κεφάλι τους.
Κάνουν τα πάντα για να μην κοιτάζουν την αλλαγή.
Χάνουν τον έλεγχο του εαυτού τους και περιμένουν κάποιον να τους ανεβάσει στην επιφάνεια.
Κι ύστερα μια μέρα, αφού έχουν κολυμπήσει για μέρες στα βαθιά κι αρχίζουν να πνίγονται συνειδητοποιούν πως δε θα έρθει κανείς να τους βγάλει από τον πάτο της θάλασσας γιατί κανείς δεν μπορεί πραγματικά να τους βγάλει από τον πάτο της θάλασσας.
Πρέπει εκείνοι να δώσουν μια κλωτσιά στον πάτο και να αρχίσουν να ανεβαίνουν, κι ύστερα να κουνήσουν δειλά δειλά τα χεράκια τους και μετά τα ποδαράκια τους και να κολυμπήσουν κι ύστερα να κάνουν εκείνο το σάλτο και να βγούν στην επιφάνεια ξανά.

Έχεις σκεφτεί ότι μαζεύτηκαν πολλά βαρίδια και ήταν αδύνατο να μην σε πάρουν στον πάτο;