Ήμουν κι εγώ φοιτήτρια στην Πάτρα

Ένα χρόνο πριν έκανα την τελευταία μου ανάρτηση. Συγκεκριμένα ήταν 4 Σεπτεμβρίου 2016.

Επέστρεψα όμως, όπως μπορεί να επιστρέφω μια στο τόσο για την τιμή των όπλων.

Ένα χρόνο πριν όλα ήταν πολύ διαφορετικά. Όχι χειρότερα. Όχι καλύτερα. Διαφορετικά.

Όταν ξεκινάς τη φοιτητική σου ζωή δεν σκέφτεσαι καμία στιγμή ότι θα τελειώσει. Δεν περνάει από το μυαλό σου ότι έχει αρχή και τέλος. Θυμάμαι εκείνη τη μέρα, τέτοια εποχή ήταν πριν 7 χρόνια όμως, που μετά από πολύ ψάξιμο βρήκα το σπίτι μου. Είπα μέσα μου ''Αυτό είναι το δικό μου σπίτι. Τέλος. Δεν ψάχνω άλλο''. Ήταν το φως του που με τράβηξε πολύ. Ήλιος έμπαινε από παντού. Κάτι που δεν με κούρασε ποτέ. Ήταν άδειο. Όπως άδειο ήταν και πριν ένα μήνα περίπου που το άδειασα για να φύγω. Έπαιρναν ένα ένα τα πράγματά μου από μέσα κι εγώ ένιωθα ότι μου έκλεβαν κομμάτια από το κορμί μου. Όταν έφυγαν κι έμεινα σε κάτι που δε θύμιζε πια το σπίτι μου έκατσα στο πάτωμα και ένιωθα εντελώς άδεια. Βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι θα συμβεί, αλλά όταν συμβαίνει πέφτεις από τα σύννεφα. Έφερα μια βόλτα να δω μήπως ξέχασα κάτι κι ύστερα έκλεισα την πόρτα πίσω μου ξέροντας πως δε θα την ξανανοίξω. Ύστερα έδωσα τα κλειδιά κι έχασα κάθε πρόσβαση. Λες και μου έκαναν έξωση. Όσο έμενα ακόμη είχε έρθει μια κοπέλα να το δει. Να δει το δικό μου σπίτι. ΜΕ ΠΟΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ; Πριν λίγες μέρες έμαθα ότι νοικιάστηκε. ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΝΟΙΚΙΑΣΕ. Ένιωσα τόσο αναλώσιμη. Πριν λίγες μέρες ήμουν πάλι στον τόπο του εγκλήματος. Κάποιος άλλος πέρασε και θα βοηθούσα στην αρχή του. Κάποτε κάποιος άλλος το έκανε αυτό για μένα. Ξαφνικά η πόλη από την οποία ανυπομονούσα πριν λίγους μήνες να φύγω, ομόρφυνε. Ήθελα να αγκαλιάσω μία μία τις λάμπες και τα παγκάκια. 

Καθώς ήμουν στο πάτωμα του σπιτιού μου και κοιτούσα την άδεια αυτή φάση πλαντάζοντας στο κλάμα, πέρασαν από το μυαλό μου όλα αυτά που έχω περάσει σε αυτό το σπίτι. Οκ, δε τα θυμάμαι όλα-με ξέρετε. Αλλά θυμάμαι πολλά. 6 χρόνια. 6 χρόνια. Μπήκα παιδί και βγήκα ενήλικας. Ναι δεν είναι τα 18 που μας κάνουν ενήλικες. Ας μη γελιόμαστε. Τόσο όμορφα και ταυτόχρονα δύσκολα χρόνια. Τόσα γέλια, τόσα κλάματα. Τόσα ξενύχτια. Τόσες συζητήσεις εκεί μέσα. Τόσα συναισθήματα. Τόσες μουσικές. Οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι έδωσαν χρώμα σε όλα αυτά. Κάθε ένας έβαλε και το ληθαράκι του. Καλό ή κακό ληθαράκι.

Και τώρα αυτό το πικρό συναίσθημα που σου αφήνει το γεγονός ότι ήθελες επιτέλους να τελειώσεις γιατί κουράστηκες αλλά ταυτόχρονα δεν ήθελες να τελειώσεις γιατί ήταν ωραία. Να είχαμε λίγο ακόμα φοιτητική ζωή. Όχι από αυτήν με τις εξεταστικές και το άγχος. Όχι από αυτήν που κυνηγάς να πάρεις το πτυχίο σου. Όχι από αυτήν που έχεις κουραστεί να διαβάζεις. Από την άλλη μωρέ. Την ξένοιαστη. Αυτή με τις βόλτες, τους καφέδες, τα ποτά, τα φλερτ, τα γέλια και την ηλικία που είναι κάπως οκ να φέρεσαι έτσι όπως φέρεσαι. Από αυτήν που το κυριότερο άγχος μας είναι τι μας έστειλαν σε εκείνο το μήνυμα το βράδυ και τι θα βάλουμε το βράδυ που θα βγούμε. Κάπου 3ο-4ο έτος . Που έχεις ξεψαρώσει αλλά δεν έχεις πήξει ακόμα με τις κλινικές και το πρωινό ξύπνημα.

Νιώθω πολύ ευγνώμων που είχα την ευκαιρία να σπουδάσω και κυρίως που είχα την ευκαιρία να το κάνω αυτό σε μια άλλη πόλη σε ένα σπίτι εντελώς μόνη μου. Δεν θα πω ψέματα βέβαια. Δεν είναι οι σπουδές ένας δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα. Τουλάχιστον όχι σε όλες τις σχολές. Δεν είναι σε καμία περίπτωση ο παράδεισος. Υπάρχουν δύσκολες μέρες, βδομάδες, μήνες. Πέφτεις σε τρύπες και ψάχνεις να βγεις. Απογοητεύεσαι. Όσο φτάνεις προς το τέλος ανυπομονείς να τελειώσει όλη αυτή η ρουτίνα ΔΙΑΒΑΖΩ-ΕΞΕΤΑΖΟΜΑΙ-ΔΙΑΒΑΖΩ-ΕΞΕΤΑΖΟΜΑΙ. Ταυτόχρονα όμως η φοιτητική ζωή είναι μια περίοδος χάριτος. Κάποιος σου έχει εξασφαλίσει την επιβίωσή σου κι έχεις άπλετο χώρο στο κεφάλι σου για να φιλοσοφήσεις. Να βρεις ποιος είσαι και τι θέλεις. Να μάθεις τον εαυτό σου. Να γεμίσεις εμπειρίες. Να πέσεις και να ξανασηκωθείς. Να ζήσεις το παρόν. Να συλλέξεις στιγμές. Να τολμήσεις πολύ. Να ρισκάρεις ακόμα περισσότερο. Δυστυχώς μεγαλώνοντας ο φόβος κατακλύζει το μυαλό μας. Πρέπει να παλέψουμε διπλά με τις σκέψεις μας για να κάνουμε εκείνο το ρημαδοβήμα. Τα σκεφτόμαστε όλα τόσο πολύ μέχρι να φτάσουμε να πούμε ''Θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό'', γιατί οι πράξεις μας έχουν και συνέπειες. 

Θα μπορούσα να πω τόσα πολλά ,αλλά εδώ μέσα υπάρχουν πολλές αναρτήσεις από όλα αυτά τα χρόνια που δε χρειάζεται να πω τίποτα.

Όλοι κλείνουν με ευχαριστίες σε αυτού του είδους τις αναρτήσεις, αλλά εγώ τα ευχαριστώ μου τα δείχνω και τα λέω όλα αυτά τα χρόνια. Οπότε θα κλείσω με κάτι για το οποίο αγωνίστηκα πολύ αυτά τα 6 χρόνια για να το αποκτήσω και δε μπορεί κανείς να μου το πάρει πια.

Σ'ΑΓΑΠΑΩ ΣΟΦΙΑ.

(όχι παιδιά δεν αγαπάω κάποια Σοφία. στον εαυτό μου αναφέρομαι.)

*Υποτίθεται πως πρέπει να πω κάτι και στους νέους φοιτητές σαν μεγαλύτερη. Οκ. Μην μπλέξετε με ναρκωτικά, μη οδηγείτε μεθυσμένοι, μην μπαίνετε σε αυτοκίνητο που οδηγεί μεθυσμένος, να χρησιμοποιείτε προφυλακτικά, μη χρωστάτε πάνω από 10 μαθήματα κάθε Σεπτέμβρη. Και ΣΑΣ ΜΙΣΩ ΑΠΑΙΣΙΑ ΠΡΩΤΑΚΙΑ.

*Ο τρόπος για να γνωρίσετε ανθρώπους είναι να απλώσετε το χέρι σας και να πείτε ''Γεια, με λένε (το όνομά σας). Εσένα; Από πού είσαι; Α τι ωραία που είναι στα Δερβενάκια. Έχω περάσει μια φορά. Πρώτη σου επιλογή η σχολή; Εμένα όχι. Με πίεσαν. Εγώ ζωγράφος ήθελα να γίνω. Χα χα. Ναι. Θες να ανταλλάξουμε κινητά; Πάμε για κανέναν καφέ το απόγευμα.''