209η ανάρτηση και τελευταία.

Ξεκίνησα αυτό το blog 25/10/12. Είναι το δεύτερο blog μου. To πρώτο το είχα ξεκινήσει 19/04/09. Έχω 7 χρόνια ''στο επάγγελμα'' ε;

Η αλήθεια είναι ότι το πρώτο το είχα ξεκινήσει γιατί τότε στα 17 είχα κάτι οικολογικές ανησυχίες, αλλά στην πορεία μετατράπηκε σε κάτι σαν το σημερινό. Έγραφα για να βγάλω μια άκρη, για να βάλω μια τάξη. Το είχα 3 χρόνια, μα ύστερα για διάφορους λόγους το έκλεισα.

Βέβαια δεν άντεξα για πολύ. Άνοιξα ένα καινούριο. Και κρατάει μέχρι σήμερα. 4 χρόνια.

Αποδέχτηκα ότι ήθελα να γράφω. Άρχισα να γράφω στο blog, σε χαρτιά, σε παλιά τετράδια, στο word.

Έχω ξεχάσει πού έχω γράψει τόσο που φοβάμαι μη βρεθεί το λάθος τετράδιο στα λάθος χέρια καμιά φορά...αλλά δε βαριέσαι. Μικρό το κακό. Πόσο κακό να κάνουν λίγες αλήθειες γραμμένες;

Είναι ένας τρόπος έκφρασης, είναι ένας τρόπος αποσυμπίεσης, είναι ένας τρόπος να βάζεις τα πράγματα σε σειρά. Είναι ένας τρόπος για να κατανοήσεις και να εξηγήσεις. Για μένα με την κάκιστη μνήμη, είναι ένα αρχείο. Όχι ημερολόγιο, αλλά σαν ημερολόγιο.

Σε κάποιον μπορεί να είναι ένα ακόμα blog μέσα στα τόσα που υπάρχουν , με κάποιον που γράφει πράγματα που έχουν ήδη γραφτεί. 

Για μένα ήταν κάτι που κατάφερα να το κρατήσω 4 χρόνια. Μπορώ να το πω και προσωπικό ρεκόρ.

Μόνο που τον τελευταίο καιρό συνειδητοποίησα κάτι.

Μήπως, λέω μήπως...φουσκώσαμε από θεωρίες;

Εγώ την αγαπάω την ψυχολογία και τη φιλοσοφία και τις θεωρίες και τα όμορφα κείμενα που σε κάνουν να σκέφτεσαι και να προβληματίζεσαι, αλλά....πώς πάμε από πράξεις;

Νιώθω πως τα έχω πει όλα. Νιώθω πως μερικά τα έχω πει και 2-3 φορές με διαφορετικό τρόπο. 

Νιώθω πως έχω γράψει ένα βιβλίο με συνταγές και πως τώρα πρέπει να αρχίσω να μαγειρεύω.

Δεν μπορούμε να κατανοούμε πάντα τους πάντες.

Δεν γίνεται να ψάχνουμε μονίμως μια αιτία για τα πράγματα. 

Δεν γίνεται να διαβάζουμε πίσω από τις λέξεις και τις συμπεριφορές.

Δεν είναι αυτό η ζωή. Αυτό είναι ένα κομμάτι της ζωής διαφορετικά γινόμαστε παρατηρητές της ζωής και όχι πρωταγωνιστές.

Το θέμα είναι να κάνεις αυτό που αισθάνεσαι. Ο,τι και να σημαίνει για τον καθένα αυτή η φράση.

Να λες αυτό που νιώθεις, να λες αυτό που θες, να λες αυτό που σε φοβίζει, να λες αυτό που σε κάνει χαρούμενο τη στιγμή που τα νιώθεις όλα αυτά κι όχι μετά από χρόνια. Να ρωτάς για να λύνεις τις απορίες σου, να ζητάς εξηγήσεις όταν δεν καταλαβαίνεις, να μάθεις να λες και όχι να λες και ναι.

Το θέμα είναι και οι άλλοι να λένε αυτό που νιώθουν, που θέλουν, που τους φοβίζει, που τους κάνει χαρούμενους τη στιγμή που τα νιώθουν. Να ρωτούν για να λύνουν τις απορίες τους, να ζητούν εξηγήσεις όταν δεν καταλαβαίνουν, να μάθουν να λένε όχι να λένε και ναι.

Διαφορετικά ο καθένας βγάζει τα συμπεράσματα του σε φίλους, σε χαρτιά, σε word, σε blog, στον τοίχο.

Αυτό δεν είναι ζωή, αυτό δεν είναι επικοινωνία.

Κι αν έπρεπε να βγάλω ένα συμπέρασμα για εμάς τους ανθρώπους από αυτά τα 7 χρόνια θεωριών, 

θα έγραφα ένα ποίημα και θα το έλεγα

''Επικοινωνία''

δε μιλήσαμε αρκετά. 

δεν είπαμε αλήθειες. 

μόνο κρυφτήκαμε πίσω από λέξεις διπλωματικές, μη και ταραχθεί το εγώ μας. 

μας φόβισε ο ερχομός μιας υποτιθέμενης πτώσης των τειχών. 

λες και θα πόναγαν οι πέτρες πιο πολύ απ'την ψυχή μας. 

δεν αγκαλιαστήκαμε αρκετά. δεν φιληθήκαμε αρκετά. 

δεν αφεθήκαμε σε χέρια εκείνες τις ώρες της αδυναμίας. μονάχα δείξαμε τα δόντια μας για να μας φοβηθούν. 

είμαστε ατρόμητοι τους είπαμε.

άνθρωποι δεν χωράνε στην περιφέρειά μας. 

δεν έχουμε ανάγκη, δεν χρειάζεται, δεν θα μας λείψουν, δεν νιώθει και πολλά η ψυχρή καρδιά μας. 

κι αυτοί το πίστεψαν και το πιστέψαμε κι εμείς. 

δεν κλάψαμε αρκετά, δεν φωνάξαμε , δεν ουρλιάξαμε.

τα κλείσαμε όλα σε γράμματα και νότες, σε ντεσιμπελ και υγρά.

σταθήκαμε εμπόδιο στην ίδια την χαρά μας.

δε μιλήσαμε αρκετά.

δεν είπαμε αλήθειες.

κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον γεμάτοι υποθέσεις.

δεν γνωριστήκαμε, δεν ενωθήκαμε.

κρατήσαμε τα σπίτια μας κλειστά, μη και μας κλέψουν.

κι όταν μας έκλεψαν δεν είχαν καν παραβιάσει την κλειδαριά.

δεν είδαμε ταινίες. δεν χορέψαμε. δεν περπατήσαμε αρκετά.

δεν γελάσαμε, δεν κλάψαμε αγκαλιά.

ήταν πολλά τα στρατόπεδα για να νικήσουμε τον πόλεμο κι ας ήταν ένας ο εχθρός.

Θέλω να αφιερώσω αυτή μου την ανάρτηση σε όποιον πέρασε από δω για λίγο ή για πολύ.
Σας ευχαριστώ πολύ που με διαβάσατε. :)

Επίσης, θέλω να αφιερώσω αυτή μου την ανάρτηση σε όσους αχρηστεύουν τις σπουδές και τα πτυχία λέγοντας πως είναι κωλόχαρτα και χαρτιά για να τυλίγουμε πιτόγυρα.

Λυπάμαι που για εσάς οι σπουδές είναι ένα ακόμα χαρτί , επειδή τώρα δε διορίζουν στο δημόσιο με απολυτήριο δημοτικού. 

Οι σπουδές είναι δώρο και δεν χρειάζεται να εξηγήσω τίποτα παραπάνω, γιατί όσοι το αντιλαμβάνονται τους έχει ήδη προσφερθεί.

Αλίμονο αν μπήκατε και βγήκατε ίδιοι κι απαράλλαχτοι.