Πλένοντας πιάτα στην κουζίνα μου

To 2007-2008 ξεκίνησε στην τηλεόραση το So you think you can dance.

Εγώ έκανα και χορό τότε και ήμουν πολύ ενθουσιασμένη με την εν λόγω εκπομπή.

Έβλεπα λοιπόν τα επεισόδια με τις audition και παρατηρούσα ότι πολλές φορές για να απορρίψουν κάποιον έλεγαν ''σε ευχαριστούμε πολύ αλλά ψάχνουμε σχεδόν έτοιμους χορευτές''.

Η αλήθεια είναι πως τότε στεναχωριόμουν που απέρριπταν κάποιον που είχε κάνει μια προσπάθεια αλλά για διάφορους λόγους δεν είχε φτάσει το επιθυμητό επίπεδο του σχεδόν έτοιμου χορευτή.

Δεν άξιζαν αυτοί μια ευκαιρία;

Σήμερα καθώς έπλενα τα πιάτα μου κατέληξα στο ότι  'ΟΧΙ δεν άξιζαν αυτήν την ευκαιρία' . 

Θέλω να πω...εσύ τι έκανες για να γίνεις ένας σχεδόν έτοιμος χορευτής πριν πας εκεί με θράσος για να σε πάρουν;

Πόσο προσπάθησες;

Πόσο κόπιασες;

Πόσο έψαξες τα λάθη σου για να τα διορθώσεις;

Πόσο δούλεψες με το σώμα σου;

Πόσο δούλεψες με τον εαυτό σου;

Περίμενες ότι θα ετοιμάσεις ένα πρόχειρο χορευτικό και θα σε πάρουν;

Κι όλοι αυτοί που χορεύουν νύχτα μέρα;

Όσοι έχυσαν ιδρώτα για να μπορέσουν να παρουσιαστούν σε μια κριτική επιτροπή;

Γιατί να πάρουν εσένα, τον απροετοίμαστο που το μόνο ταλέντο που έχει είναι το θράσος του και το μεγάλο του Εγώ και να μην πάρουν έναν άνθρωπο που δουλεύει με τον εαυτό του νύχτα μέρα και προσπαθεί να γίνει καλύτερος.

Εσύ τι έκανες πέρα από το να περιμένεις μια ευκαιρία να παρουσιαστεί και να παίξεις με την τύχη σου;

Όχι φίλε μου.

Εσύ δεν τον αγαπάς τον χορό.

Εσύ αγαπάς τον εαυτό σου.

Εσύ ήθελες τα 5 λεπτά δημοσιότητας.

Τα πήρες.

Σε καλή μεριά.

Στο show δε θα μπεις.