14 Φλεβάρη (αγάπη μου δεν είναι αυτό που νομίζεις)

 Έφτανε μόνο να βρεθεί το λάθος κλειδί και να ανοίξει την λάθος πόρτα. Έξω, από την πόρτα γραμμένο με τεράστια γράμματα ο τίτλος Το νόημα της ύπαρξης. Ποιος θέλει να ανοίξει μια τέτοια πόρτα και τι περιμένει να βρει από πίσω;
Ξαφνικά όλη η καθημερινότητα χάνει το νόημά της.
Το βιβλίο που ανοίγεις να διαβάσεις, ο καφές που κανονίζεις, το γέλιο σου μετά από ένα ανέκδοτο, το φλερτ με κάποιον άγνωστο, η διαδικασία του να ντυθείς, το καθάρισμα του σπιτιού, το πάρτυ που κανονίζεις την επόμενη βδομάδα, το μάθημα που δίνεις, η εθελοντική σου εργασία, η μουσική που ακούς, μια αγκαλιά, ένα φιλί.
Ξαφνικά όλα αποκτούν ένα άχαρο γκρι χρώμα που δεν σου προκαλεί κανένα συναίσθημα. Αναρωτιέσαι γιατί χθες σου προκαλούσαν κάτι και σήμερα νιώθεις τόσο κενός. Σαν κάποιος να ρούφηξε την ψυχή σου και να έμεινε μόνο το σώμα σου να περπατάει πάνω κάτω προσπαθώντας μηχανικά να φέρει εις πέρας αυτό που πρέπει, αυτό που σου έχει ορίσει η ταμπέλα σου να κάνεις.
Τι κάνω; Πού πάω; Ποιος είμαι; Γιατί τα κάνω όλα αυτά που κάνω; Ποιος είναι ο σκοπός μου; Τι προσπαθώ να πετύχω;
Γιατί κάθε αναθεματισμένη μέρα ξυπνάω και κάνω αυτά που κάνω όταν αύριο μπορεί απλά να σταματήσω να υπάρχω;
Είμαι τόσο θνητός.
Τόσο ευάλωτος.
Είμαι ακόμα άλλος ένας άνθρωπος που υπάρχει σε αυτόν τον πλανήτη χωρίς η ύπαρξη μου να έχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα.
Έχω αρχή και τέλος. Είμαι πεπερασμένος. Οι προσπάθειές μου για ένα άγνωστο κάτι μια μέρα θα βυθιστούν μαζί μου. Γιατί τις κάνω;
Γιατί προσπαθώ για κάτι που ξέρω ότι έχει τέλος;

Είχανε αναρωτηθεί κι άλλοι πριν από εμάς.

Θα αναρωτηθούν κι άλλοι μετά από εμάς.