Ένα τσίζμπεργκερ, μια πατάτες και μια κοακόλα παρακαλώ

Ξέρεις πότε το χάσαμε; Όταν πιστέψαμε ότι η ζωή είναι φαστφουντάδικο.

Εύκολα και γρήγορα.

Χωρίς κόπο, χωρίς θυσίες, χωρίς πάνω-κάτω.

Μπαίνεις, παραγγέλνεις, περιμένεις 5 λεπτά και έχεις το φαγητό σου μπροστά, ζεστό και νόστιμο.

Κάποιος μας δίδαξε, κάπου το διαβάσαμε, κάτι μπερδέψαμε και ξεκινήσαμε να ζούμε με την αντίληψη ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, να έχουμε τα πάντα, χωρίς ιδιαίτερο κόπο, χωρίς εμπόδια και τη στιγμή που το θέλουμε.

Αλλά δεν είναι έτσι.

Ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρω από εσένα.

Αυτό που θέλεις εσύ, το θέλουνε και άλλοι και δεν το μοιράζουν σε φαστφουντάδικα. Ούτε μπορείς να το παραγγείλεις από το internet και να στο φέρουν σπίτι.

Θέλει κόπο.

Θέλει θυσίες.

Θέλει συμβιβασμούς.

Θέλει να ξεπεράσεις τα δεδομένα εμπόδια.

Θέλει προσπάθεια.

Θέλει στερήσεις.

Θέλει δύναμη.

Θέλει επιμονή.

Θέλει υπομονή.

Θέλει ένα βήμα τη φορά.

Το ποιος φταίει, δεν έχει σημασία.

Το αν μεγάλωσες σε προστατευτική φούσκα, ούτε αυτό έχει σημασία.

Σημασία έχει το τώρα και με το μετά.

Τι κάνεις από δω και πέρα;