Κι η ζωή συνεχίζεται
Έχω να γράψω άρθρο από τις 31 Οκτωβρίου, αλλά η ζωή σας συνεχίστηκε κανονικά - όπως και η δική μου.
Αυτό είναι το σημερινό μας θέμα!
Αν αυτό εδώ το blog ήταν όλη μας η ζωή, τότε ναι το ότι έχω να γράψω τόσους μήνες κάτι θα σήμαινε. Αλλά δεν είναι όλη μας η ζωή. Για την ακρίβεια χεστήκατε- κι εγώ χέστηκα λίγο λιγότερο, αφού δεν είχα κάτι να πω.
Καταλάβατε;
Η ζωή συνεχίστηκε από τις 31 Οκτωβρίου.
Όλα κυλούσαν φυσιολογικά.
Εγώ ξυπνούσα το πρωί κι έπινα καπουτσίνο σκέτο.
Είχα σχολή, έδινα μαθήματα, πέρασα Χριστούγεννα, πέρασα εξεταστική.
ΑΛΛΑΞΑΜΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΟΣΟ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΓΡΑΦΑ ΑΡΘΡΑ.
ΕΓΙΝΑ ΘΕΙΑ.
Κι εσείς φαντάζομαι κάνατε τα δικά σας.
Κι ο χρόνος κυλούσε κι είχε σταματήσει στις 31/10 μόνο για το συγκεκριμένο ιστολόγιο.
Μέχρι σήμερα αυτό το ιστολόγιο άνηκε στο κοντινό παρελθόν κι ήταν ανενεργό και μπορεί να μεταπέσει πάλι σε αυτήν την κατάσταση και κανείς να μην καταλάβει τίποτα.
Ας υποθέσουμε όμως ότι εκεί έξω υπήρχε ένας άνθρωπος τρελά εξαρτημένος από το ιστολόγιο μου. Η ζωή γι'αυτόν τον άνθρωπο μάλλον θα ήταν πολύ διαφορετική. Από τις 31 Οκτωβρίου περίμενε το νέο μου άρθρο κι αυτό δεν ερχόταν.
Αρχικά, θα πέρασε τη φάση της άρνησης : αποκλείεται η Σοφούλα να μην ξαναγράψει.
Ύστερα θα πέρασε τη φάση του θυμού: γαμώ το κέρατό σου Σοφούλα, τι σου χω κάνει, μήπως δεν ήμουν αρκετά ένθερμος υποστηρικτής; μήπως δεν σε προωθούσα; τι της έχω κάνει μωρέ της μαλακισμένης; Γιατί μου το κανε αυτό;
Έπειτα θα πέρασε τη φάση της διαπραγμάτευσης: θα της δώσω λίγο χρόνο να εμφανιστεί και μετά βλέπουμε τι θα κάνουμε
Μετά θα πέρασε τη φάση της κατάθλιψης: Χριστέ μου η Σοφούλα δεν θα ξαναγράψει, τι θα κάνω; τι θα απογίνω στη ζωή; ποιον θα διαβάζω τώρα; με ποιον θα ταυτίζομαι; μόνο η Σοφούλα με καταλάβαινε.
Τώρα μπορεί να είναι στη φάση της αποδοχής: Κλάιν. Τι είχαμε τι χάσαμε. Τόσα βλογκς υπάρχουν, στης Σοφούλας θα κολλήσουμε;
Καταλάβατε;
Όσο για εμάς η ζωή κυλούσε φυσιολογικά και το μέλλον φάνταζε πολλά υποσχόμενο και συναρπαστικό, κάποιος εκεί έξω τρελά εξαρτημένος με το υπέροχο blog μου προσπαθούσε να αποδεχτεί ότι δεν θα με ξαναδιαβάσει και πως πρέπει να συνεχίσει τη ζωή του και να βρει κάποιο άλλο blog για να διαβάσει.
Αυτή είναι η διαφορά σας αγαπητοί αναγνώστες από τον εξαρτημένο θαυμαστή μου. Για εσάς η ζωή συνεχιζόταν κανονικά, ενώ για εκείνον είχε σταματήσει στις 31 Οκτωβρίου.
Αυτό είναι το σημερινό μας θέμα!
Αν αυτό εδώ το blog ήταν όλη μας η ζωή, τότε ναι το ότι έχω να γράψω τόσους μήνες κάτι θα σήμαινε. Αλλά δεν είναι όλη μας η ζωή. Για την ακρίβεια χεστήκατε- κι εγώ χέστηκα λίγο λιγότερο, αφού δεν είχα κάτι να πω.
Καταλάβατε;
Η ζωή συνεχίστηκε από τις 31 Οκτωβρίου.
Όλα κυλούσαν φυσιολογικά.
Εγώ ξυπνούσα το πρωί κι έπινα καπουτσίνο σκέτο.
Είχα σχολή, έδινα μαθήματα, πέρασα Χριστούγεννα, πέρασα εξεταστική.
ΑΛΛΑΞΑΜΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΟΣΟ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΓΡΑΦΑ ΑΡΘΡΑ.
ΕΓΙΝΑ ΘΕΙΑ.
Κι εσείς φαντάζομαι κάνατε τα δικά σας.
Κι ο χρόνος κυλούσε κι είχε σταματήσει στις 31/10 μόνο για το συγκεκριμένο ιστολόγιο.
Μέχρι σήμερα αυτό το ιστολόγιο άνηκε στο κοντινό παρελθόν κι ήταν ανενεργό και μπορεί να μεταπέσει πάλι σε αυτήν την κατάσταση και κανείς να μην καταλάβει τίποτα.
Ας υποθέσουμε όμως ότι εκεί έξω υπήρχε ένας άνθρωπος τρελά εξαρτημένος από το ιστολόγιο μου. Η ζωή γι'αυτόν τον άνθρωπο μάλλον θα ήταν πολύ διαφορετική. Από τις 31 Οκτωβρίου περίμενε το νέο μου άρθρο κι αυτό δεν ερχόταν.
Αρχικά, θα πέρασε τη φάση της άρνησης : αποκλείεται η Σοφούλα να μην ξαναγράψει.
Ύστερα θα πέρασε τη φάση του θυμού: γαμώ το κέρατό σου Σοφούλα, τι σου χω κάνει, μήπως δεν ήμουν αρκετά ένθερμος υποστηρικτής; μήπως δεν σε προωθούσα; τι της έχω κάνει μωρέ της μαλακισμένης; Γιατί μου το κανε αυτό;
Έπειτα θα πέρασε τη φάση της διαπραγμάτευσης: θα της δώσω λίγο χρόνο να εμφανιστεί και μετά βλέπουμε τι θα κάνουμε
Μετά θα πέρασε τη φάση της κατάθλιψης: Χριστέ μου η Σοφούλα δεν θα ξαναγράψει, τι θα κάνω; τι θα απογίνω στη ζωή; ποιον θα διαβάζω τώρα; με ποιον θα ταυτίζομαι; μόνο η Σοφούλα με καταλάβαινε.
Τώρα μπορεί να είναι στη φάση της αποδοχής: Κλάιν. Τι είχαμε τι χάσαμε. Τόσα βλογκς υπάρχουν, στης Σοφούλας θα κολλήσουμε;
Καταλάβατε;
Όσο για εμάς η ζωή κυλούσε φυσιολογικά και το μέλλον φάνταζε πολλά υποσχόμενο και συναρπαστικό, κάποιος εκεί έξω τρελά εξαρτημένος με το υπέροχο blog μου προσπαθούσε να αποδεχτεί ότι δεν θα με ξαναδιαβάσει και πως πρέπει να συνεχίσει τη ζωή του και να βρει κάποιο άλλο blog για να διαβάσει.
Αυτή είναι η διαφορά σας αγαπητοί αναγνώστες από τον εξαρτημένο θαυμαστή μου. Για εσάς η ζωή συνεχιζόταν κανονικά, ενώ για εκείνον είχε σταματήσει στις 31 Οκτωβρίου.